Hælisleitendur í lífshættu. Mótmælasvelti og yfirvofandi brottrekstur! Er mannúðin dauð?

 

    Í upphafi síðustu viku hófu þrír hælisleitandur mótmælasvelti vegna stöðu mála sinna hjá Útlendingastofnun og hjá Dómsmálaráðuneytinu.  Þeir hafa dvalið hér í þrjú og fjögur ár án þess að fá dvalaleyfi.  Tveir þessara einstaklinga eru frá Íran, og að minnsta kosti annar þeirra á dauðann vísan verði hann sendur heim.  Í Íran eru trúskiptingar hálshöggnir. Hinn mun líklegast verða líflátinn.  Í Íran ríkir ástand trúarofstækis í allri stjórnsýslu og hafa menn Sharia lög í hávegum.  Tvennum sögum fer af því hvort búið er að kveða upp endanlegan úrskurð um að senda mennina til heimalands síns.  Skv upplýsingum frá fréttastofu RÚV og frá Mannréttindaskrifstofu Íslands er búið að ákveða að senda mennina heim.  Það er skv uppl. Úlendingastofnunar  Nákomnir vinir mannanna hafa aðra sögu að segja.  Þeim er sagt að þeir verði ekki sendir heim.  Þessi stofnun hefur í gegnum tíðina ekki verið alltof elsk að sannleikanum, þannig að óvíst er um örlög þeirra.  Í gærkvöldi voru tveir af þessum þriggja manna hópi sendir á sjúkrahús vegna vannæringar og ofþornunar.

    Það segir sína sögu um áhuga Ríkissjónvarpsins, að ekki hefur birst frétt af málinu í fréttum þess.  Samt var tekið viðtal við mennina laugardaginn 8.nóvember.

    Kannski er fréttastofan svona upptekinn af sjálfsvorkun okkar Íslendinga og leit okkar að sökudólgum að efnalegri ógæfu okkar?  Kannski höfum við glatað svo miklu að jafnvel mannúð og mannkærleikur eru okkur glötuð?  Kannski skipta okkur engu tvö mannslíf eða þrjú?.  Eða jafnvel fleiri?  Því víst eru mannslíf líka hér í hættu vegna glæfraspils stjórnmálamanna, háttsettra embættismanna og fjármálamanna (að ég segi ekki fjárglæframanna).

    En eigum við ekki að minnsta kosti að bjarga þeim mannlífum sem við getum, hvort heldur þau eru íslensk  eða ekki?  Í nafni kærleikans?