Eyþór Arnalds stendur sig vel í þessu!

Það er ástæða til að fagna árangri af allri vinnu, sem miðar að því að auka fjölbreytni í íslensku atvinnulífi.  Sérstök ástæða er til þess, þegar stjórnmálamaður á hægrivængnum sér eitthvað annað en álbræðslu.  En það eru fleiri en þeir sem það gera.  Um jólin átti ég stutt samtal við Íslending, sem starfar í Kanada við hönnun Helguvíkur-bræðslunnar.  Hann sagði aðspurður, að koltrefjar ætt litla framtíð  fyrir sér.  Álið yrði tekið framfyrir það.  Hann hafði skrifað lokaritgerð í doktorsnámi sínu um koltrefjar.  Ég hef nú alltaf varann á mér gagnvart fullyrðingum í þessum dúr.

Eyþór Arnalds hefur verið öflugur við að ná sambandi við fyrirtæki allskyns iðnaði til að fá þau til að setja hér upp rekstur í samvinnu við heimamenn.

Það er aðeins eitt, sem ástæða er til að benda á í þessu sambandi.  Það er sú hætta sem óhjákvæmilega skapast, þegar til heilu byggðirnar reiða sig á aðkomumenn og utan að komandi aðila til atvinnusköpunar, og verða síðan algerlega háðir henni.  Suðurnesjamenn lentu í þessu.  Áratugum saman gátu þeir reitt sig á herinn, sem var, ásamt sjávarútvegi, aðalatvinnurekandinn á svæðinu.  Lítið annað var í boði.  Samdráttur varð í sjávarútvegi og svo fór herinn.  Atvinnuleysi hafði alltaf verið nokkuð á Suðurnesjum.  Samdráttur í sjávarútvegi jók á vandann.  Og svo fór herinn.  Og enn biðla Suðurnesjamenn til utanaðkomandi með atvinnusköpun.  Þannig virðist hafa skapast andvaraleysi, sem svo leiðir til skorts á frumkvæði heimamanna.

Austfirðingar eiga svipaða reynslu.  Á síldarárunum var það þannig, að flestir síldarkóngarnir komu að sunnan.  Þegar síldin brást sátu heimamenn eftir með sárt ennið.  Síldarkóngarnir farnir suður, þangað sem gróði síldaráranna hafði streymt.  Austfirðingar biðluðu til utanaðkomandi um atvinnuuppbygginu.  Nú hafa þeir fengið Kárahnjúkvirkjun og álver á Reyðafjörð.  Enn hvað svo.  Enn virðast þeir í vandræðum.

Segja má, að ríkisvaldið hafi brugðist.  Lítill sem enginn stuðningur er við uppbyggingu smáfyrirtækja og einstaklingsframtaks.  Engin hvatning.  Menn ganga á veggi reglugerðafargans.  Litlir sem engir styrkir.  Lánsfé er dýrt.  Leggja verður allt að veði.  Hús, og aðrar eignir, fjölskyldna, jafnvel ættingja og vina.  Og svo öll skilyrðin og reglufarganið.  Bæði dýrt og  flókið, og óvinsamlegt í meiralagi.  Venjulegu fólki er nánast gert ókleyft að bjarga sér!  Þetta þarf að breytast, svo við getum hætt að reiða okkur á aðra um atvinnu og lífsviðurværi!  Framtíðin er ekki í stóriðju!

Koltrefjaverksmiðjur undirbúnar á tveimur stöðum norðanlands