Veldissprotinn skekinn framan í mótmælendur!

 

Borgarastéttin, eða valdastéttin eða hvað menn vilja kalla efsta lag samfélagsins, er hrædd og skelfd.  En hún er líka svekkt.  Hluti hennar sölsaði undir sig auð og vald.  Tók kerfi valdastéttarinnar í rassgatið, rændi og ruplaði umfram viðkennt mörk.  Og það svekkir mest í þeim ranni.  Að mergsjúga vinnuaflið og alþýðu manna er viðkennd aðferð til að auðgast.  Smá frávik frá lögmætum aðferðum eru líka viðurkennt, sbr. Ásbjörn þingmann og slorgreifa!  Nú er reynt að hrista veldissprotann framan í almúgann með því að tukta til mótmælendur í hinu borgaralega dómskerfi valdanna,  Þeir skulu sko fá að kenna á því!  En ekki Ásbjörn og hans líkar.  Borgarastéttin og snatar hennar skelfast líka óvænta ósvífni sérstaks saksóknara, að ganga hreint til verks, enda aldrei meiningin.  Ekki Það sem til stóð.  Margir hugsa Rannsóknarnefnd Alþingis þegjandi þörfina.  Henni var ekki ætlað að fletta ofan af spillingu æðstu valdsmanna.  Því skal veldissprotinn skekinn!  Óttinn við enn frekari mótmæli og óttinn við að veldið veikist veldur því að nú skal herða tökin. Réttarhöldin nú eru skilaboð til almennings að halda sig á mottunni, og voga sér ekki að efast um vald yfirstéttarinnar, borgarastéttarinnar, stofnana hennar og helgi einkaeignarinnar!  Allt þetta er undir ef órói færist út á göturnar á ný.  Hefjist Búsáhaldabyltingin á ný með pólitísku innihaldi.  Nú þegar flett hefur verið ofan af ósvífni  og purkunarlausri spillingu valdsmanna og auðmanna!

Meðvirkir hægriofstopamenn verja nú framferði dómara og lögreglu í málum mótmælenda.  M.a. Jón Valur Jensson sem sjálfur hefur staðið æpandi ókvæðisorð og berjandi á rúður Alþingishússins til þess eins að trufla störf þingmanna og starfsmanna þingsins.  Opið réttarhald telja þeir óþarfi.  Og reyndar réttarhaldið sjálft, því þeir hafa nú þegar dæmt sakborningana seka!  Opið réttarhald telst til mannréttinda og það telja hægriofstopamenn óþarfi að virða.  það gerðu heldur ekki Franco og Pinochet!  Að ógleymdum Jaruselski!

Athugasemdir

[Árni Gunnarsson, 14.5.2010 kl. 15:26]

Hin svonefnda réttlætiskennd er mörgum manni hvati til sterkra ályktana. Það er nokkuð síðan að ég fór að efast um mína eigin réttlætiskennd og þóttist sjá þess merki að ég þyrfti að vara mig á svolítið á því furðuverki. Ég þykist sjá þess nokkur merki í því moldviðri sem nú geisar í umræðu þjóðarnnar að margir gangi langt í trausti sínu á eigin réttlætiskennd.

Og í mínum huga er það hafið yfir allan vafa að þegar umræða er orðin flokkspólitísk þá sé ástæða til að fara varlega í að treysta á blessaða réttlætiskenndina.

Og þegar sömu menn brenna í vandlætingu vegna ódæmdra manna í tengslum við óætin í Alþingishúsinu og eru jafnframt að bera blak af valdníðslu eigin flokksleiðtoga þá er mér eiginlega um megn að taka á þeim mark.

Mín réttlætiskennd segir mér að þegar Alþingi og stjórnvöld misbjóða kjósendum þráfalt í hverju málinu af öðrum þá sé komin upp sú staða að ekki sé endilega einboðð að lögbrot séu afbrot þegar mótmælt er með ókurteisi umfram hefðbundnar og viðurkenndar venjur. 

Mín réttlætiskennd er þannig í laginu að ég geri miklu sterkari kröfur til æðstu stjórnsýslustofnunar en þegnanna.

Mín skoðun á hinum útblásnu kröfuhöfum um réttarhöld og refsingar á hendur óróaseggjunum 9 sem nú bíða enn einna réttarhalda er að þar sé á ferðinni ósköp snautlegur hópur hræsnara sem þurfi að koma fram hefndum á þeim sem hröktu hörmungarstjórn íhalds og krata frá kjötkötlunum sem marga munna höfðu fætt. 

Það hefur enginn getað sannfært mig um að margir úr þessum tilgreinda hópi búi að traustari réttlætiskennd en ég sjálfur og jafnvel einhverjir þeirra sem ákærðir eru.