Forsetinn og stjórnarmyndunin.

  Það tók Geir 5 daga að komast að því að stjórnin hefði ekki nægan þingmeirihluta til áframhaldandi stjórnarsetu, eða þannig.  Meðan Jón reyndi að dekstra Geir, sat Geir á svikráðum við Jón.  Geir hefði átt að segja af sér, fyrir sig og ráðuneyti sitt, á Sunnudaginn var.  Og það hefði hann gert, ef hreinskiptni og heiðarleiki hefði einhverja þýðingu fyrir hann.

  Nú ætlar Geir sem sagt á Bessastaði á morgun, segja af sér og segja Forseta Íslands að núna langi hann að reyna að mynda stjórn með Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur.  Sem er skrýtið, vegna þess að skoðanar Sjálfstæðismanna á Ingibjörgu hafa til þessa skipað henni á bekk með óviðræðuhæfum!  Um Bessastaðaför Geirs er það að segja, að ekki er víst að sú ferð verði til fjár.  Ekki er víst að forseta Íslands, Ólafi Ragnari Grímssyni, hugnist ýmislegt, sem Sjálfstæðismenn hafa sagt um forsetaembættið og hann sjálfan undanfarin misseri.  Og allra síst síðasta aðför Sjálfstæðismanna að embættinu og þeirri persónu sem skipar það nú.  Sú skoðun, að forsetinn sé "ógnun við lýðræðið" teygir sig langt inní raðir Sjálfstæðismanna, þar á meðal forystumanna flokksins.  Steingrímur J. Sigfússon hefur bent á, að samkvæmt venjum um stjórnarmyndanir væri eðlilegast að formaður stærsta stjórnarandstöðuflokksins fengi umboð til stjórnarmyndunar.  Það mætti alveg eins segja, að eðlilegast væri að sá stjórnarandstöðuflokkur sem bætti við sig í kosningunum ætti að fá umboðið.  Það væri alveg eðlilegt.  Það er nefnilega ekki sjálfgefið að Geir fái umboði.

Merkilegt nokk kveður við nýjan tón hjá Geir H. Haarde formanni Sjálfstæðisflokksins, ef marka má Fbl. "...ef ég fæ til þess umboð frá forseta Íslands...".  Þetta eru svolítið merkileg orð hjá Geir miðað við hvernig Sjálfstæðismenn hafa látið lengi gagnvart forsetaembættinu.  Þeir hafa lengst af sem minnst viljað vita af forsetanum.  Talið að hann hefði lítið sem ekkert hlutverk.  Reyndar sýnt forsetanum bæði dónaskap og fyrirlitningu.  Má minna á framkomu þeirra í fjölmiðlamálinu frá a-ö og svo þessa óskemmtilegu umræðu þeirra um forsetann í miðri kosningabaráttunni.  Það verður fróðlegt að sjá framan í t.d. Ástu Möller við næstu þingsetningu.  Og hvað hrópar hún þá: "Niður með forsetann" í staðinn fyrrir "Húrra". 

Sjálfstæðismenn hafa lýst þeirri skoðun sinni uppá síðkastið að forsetanum verði að halda fyrir utan stjórnarmyndanir.  Hann væri "ógnun við lýðræðið".  Síðan Davíð Oddson var og hét hafa þeir talað, einsog þeir hefðu hér einkaleyfisrétt á rekstri íslensks samfélags, gera sumir enn.  Þar innifalið væri að ákveða hver færi með umboð til stjórnarmyndunar.  Þeim sem efast um þetta er bent á ummæli Ástu Möller og níðskrif ritstjóra Morgunblaðsins um forsetann.